Djevičansko Danas, živahno i krasno
zanesenim krilom da l’ razbiti smede
jezero sledjeno, s injem, kud se dede
letova zastalih lednik blistav jasno.
Negdasnji se Labud seća, ali kasno:
divan je, no zalud slobodu on htjede,
jer opjevo nije kraj gde da provede
vijek, kad mraz jalov sinu čamom strasno.
Vratom stresće bijelu tu smrt što je steče
prostorom kaznjena ptica kog poreče,
al’ na užas tla što perje joj sputava.
Sablast koja na tom mestu sjaji, prisno,
ukošen u hladnom snu prezira spava
zaodjenut Labud, izgnan beskorisno….