Evo jedne divne mozgalice za sve istraživačke nepristrasne , neutralne , režimske medije , samostalne ( objektivne ?) analitičare , botove…:
Poslije Berlinskog kongresa 13 juni – 13,juli 1878, godine dolazi do velikog i ubrzanog gibanja , migracije stanovništva zavisno o vjerskoj,nacionalnoj teritorijalnoj pripadnosti i ličnim i porodičnim afinitetima,a koje je započelo vijek prije.
Ovaj uvodni dio , u Titovo doba bi trebao biti sastavni dio obrazovanja svakog srednjoškolca.
U tim burnim tranzicijskim vremenima , desetak godina prije kongresa porodica ( u to vrijeme šiptarska ) Jahići , se dičila višedecenijskim staništem na Adi Ciganliji . Za one kojima je geografija strana to je dio Beograda, nekad ostrvo , a sada poluotok na Savi ,nekoliko kilometara od njenog ušća u Dunav i oko četiri kilometra od centra Beograda.
Važnost Ade Ciganlije za Srbiju može se pratiti od 1821. godine, kada je tadašnji knez Srbije , Miloš Obrenović proglasio zaštićenim javnim dobrom.
Do tada je na otoku bilo naselje od improvizovanih daščara , potleušica,bajti i stambenih objekata najniže fortifikacijske građe, napravljenih od strane pretežno romskih ali i nekih drugih siromašnih tranzitnih stanovnika Beograda .
Otuda potiče i naziv otoka,; Ada Ciganlija koji kreatori „ ljepše“ i „romantilnije „ istorije žele da povežu sa nekim šupljim keltskim nazivom , koji je u svakom slučaju historijski i lingvinistički neutemeljen .
Par vijekova unazad Ada Ciganlije je prvnstveno bila vašna za Austro Ugarsku i njene pokušaje slamanja i potiskivanja Turaka iz tih predjela.
Prvi službeni urbanistički plan za Beograd izrađen je 1867. godine. To je djelo Emilijana Josimovića , prvog srpskog školovanog urbaniste.
Josimović je Adu zamišljao kao glavno sportsko središte Beograda i trebao se transformirati u “izvor svježeg zraka”.
Taj plan je značio početak raseljavanje domicilnog stanovništva , koje nije imalo pravo vlasništva i posjeda na Adi Ciganliji.
1868 porodica Jahići je morala da napusti Adu Ciganliju zbog nesigurnosti i neovlaštenog posjeda.sele se u Bosanski Šamac.
Nekoliko decenija kasnije odjednom, Jahići koji su se bavili brijačkim poslom ( zluradi kažu da su prodavali salep i bozu ) neznano kako i na koji način postaju begovska porodica, srpske nacionalnosti i ubrzo , 1925. godine sele u Sarajevo.
Ali to nije sve. I nije kraj priče.
**
Eto, vi istinoljubci koji imate resuruse,znanje , nepristrasnost i istraživačke mogućnost , upotpunite,nastavite , proširite priču i odgovorite narodu :
O kome se i o čemu se ovdje radi?