Šta o nesreći i šta o ljepoti
Kada jedino prevare bi htjela
Ko razbojnik na krstu goleti
I zaboravna i srećna tijela.
Ko plače i ko klikće od gore meni,
Prelijetajući snježnu među gdjeno
Duva taj vjetar zimski, taj ledeni,
I postaje vrelo svijetlo – studeno.
I u rastanku ruku, umanjenosti
Strasti, nezemnoj, uz otežano disanje,
Kao na krstu – tiho krckaju kosti,
Ko na lomači – plamtanje , pucketanje.
pB