Meki ralasi jutra nadolaze
nježno dodiruju obale svijesti
otvarajući sedefaste hridine sna
po ko zna koji put treba ustati
ostavljajući za sobom dveri
noćnih puteva kroz ljubav
koloplet mirisnih snova koji nestaju
u bespuću šarenih iskrica svjetlosti
koje bolne probijaju kroz proreze jave
poput hiljada blještavih maglica
najavljujući ponovno rađanje života
u očima crnim očima lažnim